در فلسفه اسلامی، قاعده‌ای به نام قاعده تلازم حد و برهان وجود دارد. به اقتضای این قاعده، هرگونه برهانی كه بر مساله‌ای اقامه شود، به شناخت (حد) بهتر آن خواهد انجامید و بالعكس. این بحث ما نیز بر همین روش مبتنی است؛ یعنی اگر بخواهیم شناخت مناسبی از مهدویت به دست آوریم، یك راه این است عللی كه ضرورت مهدویت را ایجاب كرده، بررسی كنیم. به نظر می‌رسد مهم‌ترین دلیل ضرورت موعود جهانی، همان فلسفه بعثت انبیا است كه فلسفه خلقت نیز هست. فلسفه خلقت، عبادت و عبودیت است كه حقیقت عبودیت، تقرب به خدا است و فلسفه بعثت نیز طبق آیات متعدّدی از قرآن كریم، توحید و عدالت اجتماعی معرّفی شده كه مطابق شرح دقیق شهید مطهری، عدالت نیز برای توحید است و مهم‌ترین ضرورت قیام موعود جهانی نیز پركردن زمین از عدل و قسط است؛

برداشت مردم از مسئله مهدويت و انتظار فرج گاه مناسب و سازنده است و زماني نامناسب و بي شك درك مناسب از امر مذكور زمينه ساز تكاپوي اجتماعي در راستاي احياي سنت امر به معروف و نهي از منكر ، استواري و پايداري در حفظ ارزشهاي متعالي، ترويج دينداري و فرهنگ مبارزه با مظاهر كفر ، شرك و بيدادگري و قطع رابطه با دشمنان خدا خواهد گشت.

دريافت نادرست برخي از مسئله انتظار مهدویت به كج فهمي هايي منجر شده كه براساس آن فرهنگ پوياي انتظار را ترجمان سكوت، سازشكاري و تسليم در برابر زورگويي ها دانسته اند و اين تلقي فرسنگها با فلسفه مهدویت فاصله دارد.

اعتقاد به مهدويت ملازم برافروختن اميد در نهاد آدميان است . اميد يكي از ارزشمندترين عناصر هستي است . جوهري است كه به واسطه آن ، آدمي را توان عبور از گردنه هاي خطرآلود و راههاي صعب العبور روزگار خواهد بود.اعتقاد به ظهور موعود آخر الزمان و قيام جهاني او علاوه بر آنكه اعتقاد به يك واقعيت ، عقيده و وعده حتمي و تخلف ناپذير الهي است موجبات اميدواري افراد جهت نيل به آينده اي تابناك را فراهم خواهد ساخت.

نتیجه:

واژه ی مهدویت ازکلمه ی«مهدی»، به معنای هدایت شده،گرفته شده است.مهدی کسی است که خداوند او را به حق دعوت کرده است. «مهدی» گاه در نام اشخاص به کار رفته، تا آن‌جا که به طور غالب، اسم علم شده است. نبی مکرم اسلام(ص) به همین نام «مهدی» بشارت داده است که در آخرالزمان خواهد آمد. در منطق دين دو نوع مهدويت داريم يكي مهدويت نوعي و عام يا عمومي و ديگري مهدويت الهي خاص و مطلقه.

مسأله مهدويّت، و انديشه ظهور حضرت مهدى(عليه السلام) و گسترش جهانى ايمان اسلامى، و پيروزى نهايى حق بر باطل، و استقرار كامل و همه جانبه ارزشهاى انسانى، و بالاخره تشكيل «مدينه فاضله» و حكومت جهانى واحد، در ميان «مسلمانان» ريشه قرآنى دارد. قرآن كريم، با قاطعيّت هرچه تمامتر، پيروزى نهايى ايمان اسلامى، و غلبه قطعى «صالحان و پرهيزكاران» بر مستكبران و زورمداران، و كوتاه شدن دست جبّاران و ستمكاران از دامان محرومان و مستضعفان، و آينده درخشان فرزندان انسان را، در پرتو حكومت حق و عدل الهى به همه مسلمانان و پيروان اديان وعده داده است.

مسأله مهدويّت و عقيده به ظهور حضرت مهدى(عليه السلام)يكى از ضروريات دين مقدّس اسلام است كه منكر آن از آيين اسلام بيرون است. از اين رو، كليّه مسلمانان از شيعه و سنّى ـ و به طور كلّى عموم اُمّت اسلامى ـ عقيده دارند، كه بر اساس روايات وارده، ناچار بايد در آخر الزمان (و تاريك ترين دوران تاريخ بشر) مردى از خاندان پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) به نام حضرت مهدى(عليه السلام) ظهور كرده، بر همه كشورها مسلّط شود، و دين را تأييد بخشد، و سراسر روى زمين را پر از عدل و داد كند، و او از دودمان پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم)و از نسل حضرت فاطمه(عليها السلام) است. عموم مسلمانان عقيده دارند كه ظهور مبارك مهدى موعود(عليه السلام)كه در روايات متواتر اسلامى با اوصاف: «قُرشى، هاشمى، فاطمى، علوى، حسنى، و حسينى» معرّفى گرديده، و نويدهاى ظهور مبارك آن حضرت سالها پيش از ولادت با سعادتش از زبان مبارك پيامبر عظيم الشأن اسلام(صلى الله عليه وآله وسلم) و خاندان پاكش(عليهم السلام) براى اُمّت اسلامى بازگو شده، يك امر قطعى و مسلّم است.